"Radikal Değişiklikler"

En basitinden en derinine, hayatta bir şeye "inanıyorum" veya "inanmıyorum" demekten çekiniyorum. Daima bir açık kapı bırakmak lazım yaşamda... Lakin bir şey var ki evet, gönül rahatlığıyla söyleyebilirim ki, ben tesadüflere inanmıyorum. 

En iyisinden en zoruna, yaşadığımız her şey, hayatımıza giren herkes, başımıza gelen tüm olaylar, kulağımıza çalınan tüm şarkılar, her birinin bir sebebi var. Belki bugün anlarsınız nedenini, belki yıllar sonra, belki de hiç anlamazsınız! Madem milyarlarca insanın yaşadığı dünyanın milyarlarca anından birinde sizinle - sizin hayatınızla kesişmiş bir şey, demek ki bir sebebi var.

Yakın arkadaşlarım benimle arada dalga geçer, taklidimi yaparken "Bir planım var, bir şey buldum koşun anlatayım, program yapalım mı beraber, bak süper bir plan buldum!" diyerek. Karar almak besliyor beni, ne yapayım. Uzun zamandır bir şeyler oluyor hayatımda hepimiz gibi ve bunların çoğuna "tahammül etmem" gerektiğini fark ettim. Zaten iş-güç, yollar, insanlar derken hayat yeterince zor, neden tahammül edeyim? 

Hem en iyi hem en kötü özelliğim hayatta, yarını düşünmemem olmuştur hep. Gerçi kafamda bir plan program yapınca da güzelce uygular hedefe giderim hakikaten istiyorsam, ama panik ve endişe yüzünden yarın için kaygılanmam gereken çoğu anda - ben hep bugünün keyfini çıkarmaya odaklandım bu yaşıma dek, yarını yarın düşünürüz dedim, kafam böyle çalışıyor ne yapayım. Hislerimi söylemekten hiç çekinmedim mesela, kolay kolay içimde tutmadım bir şeyleri. Öyle hissediyorsam çoğu kez oldu karşımdakinin yüzüne "Canım bence yalan söylüyorsun şu an." dediğim. Sevemedim rolleri, yeri geldi ben de yaptım mutlak, lakin kendim için. Sevemedim maskeleri. Ha ben çok mu iyi bir insanım? Yok! Az çok tatlı kızım ama bir yanım da müthiş sevimsizdir. Herkesin bir doz bencil olmasının bir gereklilik olduğuna inanırım, 3 gün süren bir hayatta tahammül etmek fiilini çok aptalca bulurum. Herkesin ağzı söylese de "3 gün" mevzusunu çoğunluğun farkında olmadığını düşünürüm, zira bu dünya bu halde olmazdı aksi takdirde.

Bu blog nedir mesela, az çok okuyor insanlar biliyorum, bazen şaşırtan kişilerden yorumlar alıyorum, mutlu oluyorum, geriliyorum, her neyse. Ama altı üstü bir dandik jurnal burası. Buna rağmen biliyorum işten arkadaşlarım da okuyor burayı, akrabalarımdan bazıları da, uzun zamandır görüşmediğim ama bir gözünü blogda tutan tanıdıklarım da, veya hiç tanımadıklarım da. Şimdi ben bunu düşünüp kalemimi kısıtlasam, "maske taksam" işin özü, hayatta yazamam daha. Banane ki! Bak yine aynı şey oluyor, banane yani kim okuyor. Banane kim ne düşünüyorsa? Önce herkes kendini çıkarsın bok çukurundan, banane kardeş, oku ne kadar istiyorsan. İnsan kendini biliyor, ben bilmesem ne olur.

Neyse, uzun lafın kısası, içimde bir tabir var, aklımın içinde uçuşup durdu tüm gün... Radikal değişiklikler.

Dedim tamam uçuşuyor güzel, tahammül sınırlarım yere yaklaştı bu da güzel, ama ne demek bu "radikal" tam olarak? Gittim sözlüğe baktım, daha da sevdim. Radikal "kökten" demekmiş. Radikal değişikliğin allahını yapıyorum ben bugün, herkese hayırlı uğurlu olsun. Kangren olmuş kolu bacağı kesip atıyorum, "tahammül" gerektiren şeyleri, kötü insanları, şefkatsiz insanları, zarar verenleri "ama..." demeden hayatımdan çıkarıyorum. Bir de pat diye ölebileceğimi kendime daha sık hatırlatıyorum, zaten her an bununla yaşıyorum.

Canım Osho diyor ki, 

Ölmek için cesaret lazım sanıyorsun ama ölmek çok kolaydır. Asıl cesaret isteyen doyasıya yaşamaktır! Doya doya yaşa, tehlikeli yaşa! Gerçekten yaşayan insan öyle az ki.

Velhasıl...

Yarın Nisan'ın ilk günü. 

Böylesi güzel bir ayın ilk gününe "radikal değişikliklerden" daha çok ne yakışır ki? Haydi, cesaret edin. Sırtınızda duran, canınızı yakan oku çekerken acıyacak elbet, ama son bir gayretle asılın ki yara kapanmaya başlasın artık. Hayat öyle kısa ve öyle güzel ki, acılar bile öyle güzel ki! Gökyüzüne çevirin yüzünüzü, yarın Nisan... Yarın bahar.

Sürprizlerle,

Melis