Ben mi? Evet...

Ben mi? Evet...

Bir gün çıkıp gideceğim,

Kapıları, evleri, dergileri, hüzünler bırakarak.

Bir çiçek 'merhaba' diyecek,

'Hoşgeldin' diyecek dağ,
 
Orman gülümseyecek.

Anımsayışların, bekleyişlerin, ümitlerin ya da ümitsizliklerin, 


Hırsların, yarışların, tasaların kalktığı yerde,

Tam anlatının, salt anlatının kaldığı yerde başlayacak şiir.
 
Hiç kimseye seslenmeyen, kendi kendine yeten sadece... 

Kendi mantığı, kendi güzelliği içinde tutarlı.

Ama halkın yaşantısı girecektir oraya, çünkü yaşayan büyük bir şeydir halk... 

Deniz ve ufuk girecek, karınca yuvaları, gökyüzü, kozalaklar 

Ve kopuk, ve artık hasetsiz bir aşk. 

Yani sevişmek denizle, koşulsuz, önyargısız, hesapsız... 

Yani uzanmak ve düşünmek binlerce yıl.

Doğan, ölen ve yaşayan şeyleri... 

Doğumu, ölümü ve yaşamayı...

Yani dingin ve büyük olan her şeyi anlatmak. 

Ben mi? Evet... Çıkıp gideceğim bir gün.

Tasasız, gözyaşsız, geride bir şey bırakmadan ve bir şey beklemeden ilerde.
 
Sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek,

Artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle...



Ataol Behramoğlu