"Sırtını Kendine Yaslayabilirliliğin" Sihri

Değişik bir başlık oldu değil mi? 

Ama söylemek istediğim tam da bu bugün. 

İlla sırtını sadece kendine yaslamak değil de; sırtını kendine yaslayabilirlik... Bu ihtimalle barışma hali. Son günlerdeki düşüncelerimin meyvesiydi bu.

Çoğu zaman, dışarıdan bir etkiye bağlı yaşıyoruz. Hep daha kolay ve sahte bir umut taşıyor "Bir şey olsun da hayatım değişsin, biri bir şey desin; biri gelsin alsın beni kurtarsın, hayatımı değiştirsin" demek. Oysa ne zaman kaybı... Ne büyük illüzyon!

Zira insan başkalarını veya başka şeyleri "konfor alanı" olarak bellediğinde, daha az yaslıyor kendine kendi sırtını. Bir ben kalırsam ölürüm sanıyor, falancayı kaybetmemek için filancaya katlanmalıyım diyor, aslında doğasına uymayan otları sarmaşıkları bahçesinde tutuyor. Oysa kendi de yeter bahçesine, dönüp bir kendine baksa görecek. Bu yüzden bu kadar önemli insanın kendini, içini, ayarlarını, toprağını, bahçesini tanıması. Tanıyacak ki hangisi sarmaşık, hangisi zehirli ot, hangisi sümbül bilecek. 

Şu düzende inanılmaz bir denge var dikkatli bakarsanız... İnsana bahşedilen yaratım gücü mesela; en önemli gücümüz belki, herkese eşit verilmiş ve şaka gibi en yakına saklanmış. Verdiği almak gibi, attığın ateşin önce seni yakması gibi, en konforlu rahat sandığın alanın seni yavaş yavaş öldürmesi gibi, doğru yerlere yorulduğunda sana dinginlik olarak dönmesi gibi...

2022 heyecanlandırıyor beni her yeni başlangıç gibi. İçimden geliyor ki, bu sene tüm konfor alanlarımı yakıp yıkayım; kendi sırtıma yaslanmış yeni bir düzen kurayım. Öyle ki, insan kendi içinde tamam değilse ne olursa olsun, kim gelirse gelsin bir şey değişmiyor. Kaynak sende, kaynağı değiştireceksin ki toprağın verimi değişsin. Toprağın zehirliyse güneşten de sudan da hayır gelmiyor. Bu sene toprağa dönüp bakma, eşeleme, düzenleme, temizleme ve mis kokan çiçekler ekme yılı olsun dilerim. 

30'a yaklaştıkça artan gemileri yakma cesaretim beni umutlandırıyor.

*