Fotoğraflar... #1

Fotoğrafları, fotoğraf sohbetlerini çok seviyorum.

Ama bilgisayar ekranından parlayan dijital olanları demiyorum; şöyle 10 yıl önce annenin dokunduğunu bildiğin, ara ara renkleri bozulan, karanlık odalardan kurtulup çıkmış renkli veyahut siyah beyaz, hakiki fotoğrafları hani. Albümlerim var hala, sık sık çıkarıp bakarım. Aynı diyaloglar döner hep, "Anne, bu kimdi? Şuna bak be nasıl gençmiş! Nasıl ya, bu sen misin?"...

Düşündüm ki madem sık sık fotoğraflarla konuşuyorum, buraya da yazayım o zaman. Bir fotoğraflar serisi olsun bu; bakalım nasıl fena geçmiş zaman, neler götürmüş neler getirmiş yaşantımıza, neler sandırmış, neler öğretmiş...

Bu fotoğraf beni öyle mutlu ediyor ki. Yerde oturan lüleli kız benim. Yanda tepinenler erkek kardeşim ve dayım (dayımın güldüğü nadir fotoğraflardan). Arkada ise mutfaktan çayını almış oturma odasına geçerken, büyük ihtimalle kardeşim ile dayımın oynayıp tepinme seslerine gülümseyerek tanıklık etmek isteyen anneannem var. Bu salon çocukluk yıllarımın büyük kısmına ev sahipliği yapmış; meşhur bahçesiyle, ağaçlarındaki meyveleriyle, Osmanlı çileğiyle, dedemin dört bir yandaki boya ve tuvalleriyle, 'aidiyet' hissettiğim nadir yerlerden dünyada. İnsan nasıl büyüdükçe sevmeye başlarsa türküleri ve patlıcanı, ben de hep daha çok seviyorum fotoğraf hikayelerini ve bizzat fotoğrafları ama...

Şimdi bu ev boş. 

*