Zamanı Yavaş Geçirten Sızılar
Mutlaka yaşamışsınızdır; uzaktan tandığınız veya ünlü biri hayatını kaybeder, birkaç dakika veya birkaç gün aklınıza gelir ve sonra unutuverirsiniz. Sonra bir gün bir yerde muhabbeti açılır ve bir bakarsınız ki 3 yıl olmuş ölümünün üzerinden: "3 yıl mı! Daha dün gibi, zaman ne çabuk geçmiş!"
Bugün anneannemi kaybedişimin üzerinden 1 sene geçti. 1 sene ne ki?
Altı üstü 12 ay, hayat telaşı falan derken 'kısa bir süre' sayılabilir 1 senecik. Ama bana sanki 3-4 yıl geçmiş gibi geliyor bugün... Bu tecrübeyle anladım, zamanı yavaş geçirten sızılar varmış. Biz de döndük hayatımıza, alışmaya çalışıyoruz belki ama hiç de hızlı geçmedi. O kadar sık O'nu hatırlayıp konuşup düşündüm ki, sadece 1 yılcık geçmiş olması çok garip.
Senden sonra pek çok şey oldu Nermin Hanım, çoğu da sevineceğin şeyler. Ama ben bir biçimde bunları bildiğine inanıyorum. Hani bazen, "Bak eğer duyuyorsan, ki ben duyduğuna inanıyorum..." diye sesli sesli konuşuyoruz ya seninle, belki oradan, belki aşina olmadığım farklı bir sistem aracılığıyla bizden haberin var, biliyorum. Bazen Hollanda'da, evime, salonuma geldiğini, burada sohbet ettiğimizi düşünüp seni görür gibi oluyorum.
En enteresan şeylerden biri de, bir insan sevdiği birini gerçekten iyi tanıyorsa kendini daha iyi teselli ediyor bence. Zira ne olsa - ne cevap vereceğini, nasıl bir bakış atacağını, hangi ses tonuyla konuşmaya gireceğini, fikrini zikrini biliyor. Sanki yanındaymış gibi hissediyor, o kalbimizde yaşıyor benim için böyle bir şey.
Biliyorsun az çok, sizin 20-30'lu yaşlarınıza, o dönemki dostluklarınıza, hatta fotoğraflarınıza, çok özeniyorum hep. Tam yaşamak isteyeceğim zamanlar, dinlemek isteyeceğim şarkıların yılları, dostlukları, hep birliktelikleri. O yüzden bugün hep eski şarkılar dinledim seni anarak; mutlu mutlu şarkılar hep.
Galiba her telefon konuşmasını "Yavrum size çok dua ediyorum, gece uyumadan sıradan başlıyorum." diye giden içlenmiş ses tonun ve meşhur cupcup'unun yokluğuna alışamıyorum. Sağlık sebebiyleydi ama yine de iyi ki dünyadaki son senelerini beraber yaşadık, senden aldığım şefkat çok hakikiydi hep.
İyi ki varsın Nermin Hanım.
Varsın. :)
Melis
Bugün anneannemi kaybedişimin üzerinden 1 sene geçti. 1 sene ne ki?
Altı üstü 12 ay, hayat telaşı falan derken 'kısa bir süre' sayılabilir 1 senecik. Ama bana sanki 3-4 yıl geçmiş gibi geliyor bugün... Bu tecrübeyle anladım, zamanı yavaş geçirten sızılar varmış. Biz de döndük hayatımıza, alışmaya çalışıyoruz belki ama hiç de hızlı geçmedi. O kadar sık O'nu hatırlayıp konuşup düşündüm ki, sadece 1 yılcık geçmiş olması çok garip.
Senden sonra pek çok şey oldu Nermin Hanım, çoğu da sevineceğin şeyler. Ama ben bir biçimde bunları bildiğine inanıyorum. Hani bazen, "Bak eğer duyuyorsan, ki ben duyduğuna inanıyorum..." diye sesli sesli konuşuyoruz ya seninle, belki oradan, belki aşina olmadığım farklı bir sistem aracılığıyla bizden haberin var, biliyorum. Bazen Hollanda'da, evime, salonuma geldiğini, burada sohbet ettiğimizi düşünüp seni görür gibi oluyorum.
En enteresan şeylerden biri de, bir insan sevdiği birini gerçekten iyi tanıyorsa kendini daha iyi teselli ediyor bence. Zira ne olsa - ne cevap vereceğini, nasıl bir bakış atacağını, hangi ses tonuyla konuşmaya gireceğini, fikrini zikrini biliyor. Sanki yanındaymış gibi hissediyor, o kalbimizde yaşıyor benim için böyle bir şey.
Biliyorsun az çok, sizin 20-30'lu yaşlarınıza, o dönemki dostluklarınıza, hatta fotoğraflarınıza, çok özeniyorum hep. Tam yaşamak isteyeceğim zamanlar, dinlemek isteyeceğim şarkıların yılları, dostlukları, hep birliktelikleri. O yüzden bugün hep eski şarkılar dinledim seni anarak; mutlu mutlu şarkılar hep.
Galiba her telefon konuşmasını "Yavrum size çok dua ediyorum, gece uyumadan sıradan başlıyorum." diye giden içlenmiş ses tonun ve meşhur cupcup'unun yokluğuna alışamıyorum. Sağlık sebebiyleydi ama yine de iyi ki dünyadaki son senelerini beraber yaşadık, senden aldığım şefkat çok hakikiydi hep.
İyi ki varsın Nermin Hanım.
Varsın. :)
Melis
Yorumlar
Yorum Gönder