Hollanda'ya taşındım.

Başlık yeterince net olduğuna göre, konuya girelim.

Blogda da –elbette- yazacağım şahane bir Girit tatilinin ardından, geçtiğimiz cuma günü, resmen ve fiilen, görünen o ki kalıcı olarak, Hollanda’ya taşındım. Beklediğim üzere hayatım oldukça ani bir biçimde, oldukça sert bir biçimde değişti. Ailemden uzağa gitmek, bir evi geçindirmek – idare etmek, ne bileyim sürekli yemek yapmak zorunda olmak gibi enteresan değişiklikler? Misal az önce fırından yemek çıkardım yazıya ara verip, gibi. 

Üniversitedeyken bir dönemimi Hollanda’da okuduğum için Hollandaca’yı orta şeker biliyorum. Lisan bilmek kadar önemli olan bir diğer olay da, ne mutlu ki kültürü tanıyorum yine hatrı sayılır derecede. Buna rağmen ilk kez karşılaştığım milyonlarca şey var elbette; sarsıldığım, güldüğüm, ‘oha be medeniyete bak’ dediğim veya çok saçma bulduğum bir ton şey. Bunların hepsiyle boğuşmak, alışmaya ve kavramaya çalışmak ayrı birer olay malum.

Birkaç gün önce geldim buraya ve geldiğimden beri ev yerleştirip eksikleri almakla ilgileniyoruz. Çıkıp markete gidiyoruz misal, tanımadığım binlerce ürün. Binlerce sos, binlerce garip meyve-sebze bana bakıyor. Elbette alışıp tanışacağız, daha bir hafta bile olmadı geleli ama, bu garip psikoloji içerisinde bulunmaktan garip bir haz alıyorum doğrusu. Zira her bir ‘ilk defa hissettiğim his’ beni mutlu ediyor.

Dün yüz temizleme ürünleri satan bir yere girdim. Az çok anlıyorum üzerinde yazanları; ama bazı ürünler var ki sadece Hollandaca ve Fransızca yazıyor mesela. Tamam make-up diyor, temizleme diyor ama göz için kullanılır mı emin olamıyorum mesela; var olan Hollandaca bilgim ile ogen kelimesini arıyorum; haydi bunu anladım diyelim, “gözenekleri sıkışlaştırır’ı anlayacak Hollandaca’m henüz olmadığı için oflaya puflaya İngilizce’ye geçip soruşturuyorum. Tabir-i caiz ise bu tarz anlarda kendinizi dünya üzerindeki küçük bir bok gibi hissediyorsunuz sayın okur; aciz, çaresiz, darlanmış. Lakiiiin sanmayın ki umutsuz bir durumdur bu; tam aksi! Hollandaca’yı seviyorum ve bu tarz zorda kalmalar –geleli 4 gün de olmuş olsa çok iyi konuşma isteğiyle dolup taşıyorum- bana inanılmaz yardım edip tatlı bir hırs veriyor. Hep şey diyorum mesela “Bu lisanı öyle ruh hastası kadar kısa bir sürede öğreneceğim ki arkadaşlarına benden bahsedeceksin.” gibi. Böyle psikopat gaza gelmeler bana inanılmaz bir güç veriyor. Her ne kadar hemen herkes İngilizce bilse de,”Sorry, I don’t speak Dutch.” lafını kullanmamak için elimden geleni yapacağım aşikar.

Dİğer yandan, zaten sevdiğim ve alışkın olduğum üzere, burada yalnızlık ve sakinlik hoşuma gidiyor. Biz farlı şehirlere dağılmış bir sülale olduğumuzdan gelenimiz gidenimiz yoğun olmaz idi, buradan doğru evde sakinlik - yalnız kalmak adeta "aradığım" bir şeydir hep. Şimdi aldım misal şarabımı, en sevdiğimi açtım Chopin'den, yazıyorum, ruhum nefess alıyor, öyle yorulmadan - sakin. Kağıt işleri hallolana kadar çok panik yapmadan lisanımı pekiştirecek, yaşamım için ufaktan planlar yapacağım şimdiki düşünceme göre. Sanırım şansımdır ki çok küçük bir yaşta geldim buraya, bunu kullanmak ve yılların öyle patır patır geçip gitmesine izin vermemek niyetindeyim, lakin bakacağız. Elde ne var, ne istiyoruzü, ne eksik - ne fazla; yerleştikten sonra güzel bir plan ve yol haritası çizmek gerekiyor. Şimdi derseniz, şimdi biraz daha İstanbul'u ruhumdan sıyırma ve nefes alma gayesindeyim.

 Sonraa... Mutfakta falan çöpünüzü kağıt-plastik-cam-yemek atıkları gibi ayırmanız gerekiyor gibi İstanbul'da yetişmiş birine göre "garip olan" şeyler var. Alışılması, öğrenilmesi, adapte olunması gereken şeyler var. Özellikle "turist kalmak" istemediğim, bugün karşılaşıp ayaküstü sohbet ettiğim - 20 yıldır Hollanda'ya yaşayıp Hollandaca öğrenmemiş Türk teyze gibi zamanımı zorda kalarak, devamlı "yabancı" hissederek yaşamak istemediğim için öğrenilmesi gereken bir lisan var.

Yaşadığım yerde bir Türk marketi de var mesela; yargılamak için değil ama buralı Türkler çok enteresan. Yani Türkiye'de tanıdığım-gördüğüm insanlarla benzemiyorlar hiçbir açıdan. Tüm bunları tecrübe etmek ve "artık tüm bunlara alışarak yaşamak gerektiğini bilmek" garip bir şey mesela, inanılmaz bir duygu yoğunluğu var bu nedenle şu aralar yaşamımda. 

Arada durup durup sesli olarak “Ya galiba ben Hollanda’da yaşıyorum artık.” falan diyorum. Elbette yarını kimse bilmez ama şu durumda hayatım burada geçecek gibi duruyor ve bunu şimdiden bilmek çok garip bir his veriyor insana. Birçok insan yurt dışında yaşamayı “cool” bir olay olarak nitelendirse de, içinde bulununca pek öyle olmuyor. Çok hızlı alışıyorsunuz bir defa, daha doğrusu o en baştaki “coolluk” heyecanı yavaşça sönüyor ve doymanız-çalışmanız-yaşamanız-yemek yapmanız gibi gerekliliklerle uğraşmaya başlıyorsunuz. Bunun yanında elbette insanın kendi evi olması, dekorasyonuna kafa yorması falan çok tatlı ayrıntılar. 

Böyleyken böyle bizim durumlar. Oturma iznimi Yunanistan’dan almıştık, şimdi Hollanda’ya kayıt olma süreci var, bu aralar onun koşuşturmasındayım. O da bitince artık tam gaz iş arama olayına gireceğim bakalım; soru işaretli, heyecanlı bir yandan da pek umutlu şeyler. Göreceğiz... Henüz internet konusunu çözmedik; o hallolunca önce Girit’ten masmavi hikayeler, sonra Hollanda’dan kareler ile buralarda olacağım. Yolunuz düşerse beklerim hep... Sevgiler.